Zwyrodnienie kręgosłupa lędźwiowego renta

Poczynione w ostatnich latach duże wysiłki w celu przybliżenia społeczeństwu problemów osób niepełnosprawnych, wydają się obniżać wagę wstydu i braku akceptacji społecznej jako jednego z elementów kryzysu rodziców. Mimo to i tak pozostałe objawy kryzysu wymagają interwencji specjalistów. Dla prawidłowego rozwoju dziecka szczególnie ważne jest zapewnienie mu w pierwszych dwóch latach życia warunków tworzenia się przywiązania do matki i innych osób z najbliższego otoczenia (Schaffer 1981). Jest to podstawa procesu uspołecznienia, a także aktywności poznawczej. Niezbędna wobec tego jest jak najwcześniejsza pomoc skierowana na rodzinę z dzieckiem niepełnosprawnym. Pomoc ta określana jest jako wczesna interwencja. Z definicji pojęcia „wczesna interwencja” wynika, że są to różnorodne formy działań psychopedagogicznych i medycznych skierowanych na dziecko w celu jego rozwoju (Walczak 2000). Nie sposób nie zauważyć, że akcent działań jest skierowany na dziecko, a nie na jego rodziców. Wprawdzie w znanych mi programach wczesnej rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych zawsze jest miejsce na pomoc rodzicom, ale nie zawsze przychodzi ona w porę, a w praktyce nie zawsze jest prowadzona przez psychologa z odpowiednim przygotowaniem. Akcentuje się głównie towarzyszenie rodzicom w kolejnych etapach kryzysu, dostarczanie im wsparcia emocjonalnego, informowanie o metodach radzenia sobie ze stresem i przeciążeniem.