ZMIANA STYLU ŻYCIA JAKO EFEKT PRZEZWYCIĘŻENIA KRYZYSU – SZANSA CZY KONIECZNOŚĆ?

Sytuacje kryzysowe należą do tych, które w sposób najbardziej wyraźny, a zarazem bolesny ujawniają nieuchronność zmian w ludzkim życiu. Z samego określenia kryzysu jako „okresu przejściowego”, „momentu przełomu” czy „punktu zwrotnego” wynika, że zmiana jest dlań elementem nie tylko istotnym, ale wręcz konstytutywnym, a zatem – koniecznym. Na tę „konieczność” zmiany spojrzeć można z kilku perspektyw, uwzględniających indywidualne doświadczenie kryzysu, jego przyczyny oraz konsekwencje. Kryzys oznacza „stan psychologiczny, który da się wyróżnić spośród innych stanów, mający swój początek, zakończenie i swój przebieg”. Takie określenie kryzysu kładzie nacisk na pewien odmienny od dotychczasowego (typowego), sposób doświadczania siebie, świata, własnego życia, co związane jest ze znaczącym zakłóceniem funkcjonowania wskutek utraty wewnętrznej i zewnętrznej równowagi. Kryzys to „stan dezorganizacji, w którym osoba doświadcza frustracji w zakresie ważnych celów życiowych lub głębokich zaburzeń swej linii życiowej i metod radzenia sobie ze stresem”. W tym znaczeniu, termin „kryzys” odnosi się nie tyle do obiektywnych cech samych zaburzeń, ile do subiektywnych odczuć osoby go przeżywającej. Zmiany w myśleniu, spostrzeganiu, odczuwaniu i działaniu stanowią często wyraz „przejściowej patologii”, która – choć nie jest chorobą – może powodować cierpienie, gdyż dotyka cenionych spraw i wartości. Kryzys, będąc „stanem wewnętrznym”, manifestuje się także na zewnątrz. Symptomy zaburzeń pojawiają się często w postaci niezwykłego, nienormalnego dla danego człowieka zachowania.