Wzmocnienie gotowości (motywacji) klienta do zmiany stylu życia

Uwaga osoby pomagającej powinna koncentrować się na przepracowaniu (tj. opanowaniu i wykorzystaniu) negatywnych emocji związanych z przeżywanym kryzysem. Najbardziej „korzystne” – w tym sensie, że maksymalnie motywujące – okazują się stany dyskomfortu psychicznego (głównie lęku), które podkreślają ważność zmiany. Kolejnym celem jest identyfikacja i korygowanie błędnych przekonań czy założeń osoby wspomaganej na temat świata, własnego życia, siebie, a także samego kryzysu. Nieadekwatne przekonania mogą być tu jedną z przyczyn, dla których człowiek nie rozważa możliwości zmiany. Ważne jest ustalenie spraw priorytetowych w życiu osoby; motywacja do zmiany zachowania, będąca wynikiem przemian w systemie wartości, musi być dostatecznie silna, by stanowić przeciwwagę względem innych, konkurencyjnych zachowań i motywów. Najbardziej przydatne strategie stanowią tutaj: (1) technika otwartych pytań, zachęcanie osoby do ekspresji uczuć i przedstawienia swojego sposobu rozumienia sytuacji i perspektyw przyszłości; skłanianie do dyskusji i refleksji, (2) pomoc w przystosowaniu do nowej sytuacji życiowej wywołanej kryzysem, (3) dostarczenie wsparcia, (4) praca z „oporem” – np. poprzez proste odzwierciedlanie treści wypowiedzi klienta, stanowiące wyraz rozumienia, uważnego słuchania i empatii (rolling with resistan- ce) lub takie odzwierciedlenie przekonań, w którym podkreśla się ambiwalentną postawę, często w konfrontacji z pozytywnymi aspektami zmiany (tzw. double – sided rolling with resistance, tj. „tak więc…, ale…”, np. „Więc uważa pan, że nie potrafi rzucić palenia, ale martwi się o swoje zdrowie”.  Wyjście poza stadium pierwsze wymaga, aby osoba uznała zmianę za ważną, potrzebną i korzystną.