Stoicyzm na temat samobójstwa

Odmienny stosunek do samobójstwa spotykamy wśród filozofów starożytnych, prezentujących stoicyzm. Najbardziej wpływowa doktryna świata zachodniego przed nadejściem Chrystusa wyrosła z przekonania, iż pogoń za błogostanem nie gwarantuje duchowej równowagi, a nadmiar przyjemności prowadzi do duchowo-cielesnych nadwyrę- żeń. Stoicy utrzymywali, że zarówno dobro, jak i zło zależą od człowieka. Dla stoików samobójstwo bywało czasem aktem odwagi, dowodem kontroli swoich losów, siły rozumu (jeśli było aktem świadomego wyboru), nieskrępowanych decyzji, kształtowania swojego życia, również jego końca. Wg stoików: „Wolno umierać temu, komu nie podoba się życie”. Człowiek ma prawo rozporządzać własnym życiem, swoją przyszłością, swoim losem. Z drugiej strony, jakby w sprzeczności do tych poglądów uważali, że wszystkie wydarzenia oraz całe ludzkie życie jest ustanowione przez Boga. Wszystko związane jest z bożym planem.