Rola postaw wobec śmierci w genezie aktu samobójczego

Dla każdego samobójcy śmierć stanowi wyzwolenie od problemów trudności, przerwanie bólu, ucieczkę od kłopotów, jak i akt zemsty przeciwko tym, którzy nie dość kochali, zaniedbali, zapomnieli, porzucili. Śmierć spełnia zatem instrumentalną rolę. Samobójstwo przerywa nieznośny ból psychiczny (Shneidman 1985, Leenaars 1996). Samobójstwo można traktować jako popęd do pośpiesznej przemiany (Hilman 1996). Jest ono spóźnioną reakcją na życie, które nie zmieniało się, żona zmarła, brak jest pewności co do ponownego spotkania, ale przynajmniej nie jest ono wykluczone (Hilman op.cit.). Śmierć kusi jakąś obietnicą, ważniejszą niż życie. Śmierć również dla samobójcy oznaczać może drzwi do wiecznego światła, czy też wiecznego odpoczynku, spokoju. Jest również specyficznym zwycięstwem nad śmiercią naturalną. Wszystkie te koncepcje śmierci i samobójstwa pojawiać się mogą u samobójcy przed jego śmiercią, w ciągu kryzysu suicydalnego. Postawy do śmierci cechuje duża ambiwalencja również u osób, którym obce są myśli o samobójstwie. Nie jest jasne jednak jakie koncepcje śmierci odgrywają rolę w motywacji samobójstwa. Świadome rozważanie o znaczeniu śmierci rzadko ma miejsce przed aktem samobójstwa. Samobójcy i umierający niezmiernie rzadko zastanawiają się nad śmiercią. Takie refleksje przychodzą dopiero po akcie nieudanego samobójstwa (Stengel op.cit.). Wydaje się, że samobójca po prostu pragnie uciszyć swój ból i zranić osoby z nim związane.