Przedstawicielem krytycznej oceny samobójstwa jest Arystoteles

Powołując się na prawo państwowe pisze: „Nie ma w ustawie wyraźnego zezwolenia na popełnienie samobójstwa, a na co nie ma w ustawie wyraźnego zezwolenia, tego ustawa zabrania, a jeśli ktoś postępuje wbrew ustawie – postępuje źle, wobec tego samobójstwo jest czymś złym”. Samobójca okazuje według Arystotelesa niesprawiedliwość wobec państwa, którego ustawom podlega. Samobójstwo jest aktem nieprawości w stosunku do innych Ateńczyków, gdyż prawo i sprawiedliwość mają zawsze charakter interpersonalny. Nie jest więc aktem nieprawości czy niesprawiedliwości wobec samego siebie. Jest aktem woli jednostki i nie podlega osądowi prawa. Odwołując się do psychologicznej motywacji człowieka samobójstwo według Arystotelesa „jest ucieczką przed ubóstwem, miłością lub jakimś zmartwieniem, nie dowodzi męstwa, lecz raczej tchórzostwa, jest słabością, bowiem jest ucieczką przed trudnościami i śmierć wybiera tu człowieka nie dlatego, że jest moralnie piękna, lecz dla uniknięcia niedoli”. Samobójstwo zaprzecza cnocie męstwa, sprawiedliwości, przyjaźni. Jest wobec tego czynem moralnie nagannym, spowodowanym tchórzostwem. Samobójstwo to ucieczka przed złem, a nakazem moralnym nie jest ucieczka przed złem, ale walka z nim.