Problem śmierci jest rdzeniem filozoficznej myśli

Platon był bardzo wstrząśnięty samobójczą śmiercią Sokratesa. Podobnie jak Sokrates odmawiał człowiekowi prawa do odbierania sobie życia. Uważał on, że zło wynika z braku wiedzy. Aby wieść godne życie trzeba rozwijać swoje siły duchowe oraz cnotliwe zwyczaje. Nadrzędne według niego są standardy moralne takie, jak „nie kradnij”, „nie zabijaj” i ich przestrzeganie. Są one nadrzędne nawet względem boga. Poglądy Platona na problem samobójstwa należą do umiarkowanych. Samobójstwo według niego jest złe z założenia. Jednak dopuszczał on taką możliwość w sytuacjach, które uważał za wyjątkowe: „jakieś ogromne i nie dające się odwrócić nieszczęście”, „hańba, z której nie ma wyjścia i która żyć nie pozwala”. Do wyjątkowych sytuacji należy również wyrok sądu, czyli z decyzji państwa wobec obywatela oraz skrajna nędza, hańba, nieszczęście (Platon op.cit.).