Początek zainteresowań depresją porodową

Czasy Hipokratesa, który podobnie jak i późniejsi badacze łączył występowanie poporodowych zaburzeń depresyjnych z czynnikami endogennymi. Dopiero w połowie XX wieku, w związku z dynamicznym rozwojem nauk medycznych i społecznych, głównie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, więcej uwagi zaczęto poświęcać badaniom nad kobietami ciężarnymi, szukając odpowiedzi na szereg pytań dotyczących kształtowania się więzi matki z dzieckiem, postawy macierzyńskiej, psychologicznej sytuacji kobiet rodzących oraz stanów emocjonalnych przeżywanych przez kobietę, a jednocześnie wpływających na rozwój dziecka, czy też związanych z samym przebiegiem porodu. Prowadzone na szeroką skalę badania nad występowaniem objawów depresji poporodowej wśród kobiet pozwoliły na wyodrębnienie trzech rodzajów poporodowych zaburzeń depresyjnych, różniących się między sobą dynamiką i objawami. Można je scharakteryzować następująco: Postpartum blues – chwiejny, obniżony nastrój pojawiający się między 1 a 14 dniem po porodzie. Pacjentki skarżą się wówczas na zaburzenia snu, lęk, płaczliwość, bóle głowy, brak apetytu, nadwrażliwość. Depresja porodowa – około 10 do 20% rodzących doświadcza depresji o różnym nasileniu, stan ten występuje w czasie pierwszych trzech miesięcy po porodzie. Pojawia się u kobiet, które przeżyły post- partum blues. Psychoza poporodowa – jest to bardzo poważna postać depresji, zaliczana do chorób psychotycznych i pojawiająca się po porodzie raz na 500-1000 przypadków.