Papis i wspólnicy otomoto

Nagła zmiana sytuacji życiowej pociąga za sobą zmiany wartości i chory często staje przed dylematem sensu życia. Tylko jednostki niezwykle silne osobowościowo w stanie poradzić sobie same. Znaczna większość osób wymaga po- mocy psychologicznej. Należy z chorym przepracować system wartości. Takich chorych należy silnie dowartościować, gdyż są oni w sytuacji, kiedy szczególnie negatywnie widzą siebie i swoją przyszłość. Warto dostrzec sfery, których choroba nie zaburzyła, ujawnić je i przedstawić choremu w taki sposób, by mógł odczuwać satysfakcję (Penne- baker 1984). Szczególnie ważną rolę w prowadzeniu interwencji kryzysowej odgrywa wsparcie społeczne. Jest ono dostępną pomocą dla człowieka w sytuacjach trudnych i wiąże się z istnieniem tzw. sieci społecznej, czyli obecności i powiązań jednostki z innymi ludźmi (małżonek, dzieci, przyjaciele, sąsiedzi czy znajomi). Osoba dobrze osadzona w swoim otoczeniu społecznym, mająca głębokie więzy z innymi ludźmi, posiadająca wiernych i rozumiejących przyjaciół, powinna lepiej funkcjonować społecznie, psychicznie i być zdrowsza niż pozbawiona tych społecznych zasobów. W obliczu stresującego wydarzenia jakim jest choroba, należy wskazać na ogromną rolę leczących we wspomaganiu procesu zdrowienia. Lekarze, psycholodzy i pielęgniarki przy współpracy z rodziną chorego, mogą dostarczyć mu właściwego wsparcia w zmaganiu się z chorobą (Poprawa 1996, Sęk 1997). Interwencja kryzysowa związana z chorobą ma nie tylko doprowadzić do rozwiązania aktualnych problemów i wyciszenia symptomów, ale pomóc człowiekowi rozwinąć bardziej adaptacyjne sposoby zmagania się z problemami choroby i kryzysami w przyszłości, czyli nauczyć go nowych sposobów zachowania się w sytuacjach trudnych.