Okres pozornego przystosowania

Okres ten może trwać bardzo długo, rodzice poddają się złudzeniu normalności albo apatii, przygnębieniu  i pesymizmowi, zapominając, że ich dziecko potrzebuje miłości, akceptacji takim jakim jest i konstruktywnego uczestnictwa w życiu naprzód własnej rodziny, a z czasem społeczeństwa, w którym przyjdzie mu funkcjonować poza rodziną, wreszcie faza czwarta zwana okresem konstruktywnego przystosowania polega na pełnej akceptacji dziecka wraz z jego inwalidztwem własnej sytuacji jako rodzica, na umiejętności zdystansowania się do własnych emocji i korzystania z cudzych doświadczeń. W tej fazie na ogół kontakty z dzieckiem przynoszą radość i satysfakcję z jego osiągnięć. Przeważają emocje pozytywne, a stosunki w rodzinie i poza nią „normalnieją”. Jest to najbardziej korzystny etap i dla dziecka, i dla rodziców, którzy zaczynają dojrzewać wraz ze swoją pociechą i nie obce im są marzenia wykraczające mocno poza ramy wcześniejszych ograniczeń wynikających z inwalidztwa ich dziecka. Nie jest to jednak koniec zagrożenia rodziców kryzysem, którego siłą sprawczą jest niesprawność ich dziecka. I dlatego w dalszym ciągu kontakt z psychologiem, znającym dobrze problemy inwalidztwa jest jak najbardziej wskazany.