Ocena samego wydarzenia (pożaru)

Nawiązując do sformułowania zawartego w DSM-IV, a określającego traumatyczne doświadczenie jako: „…bycie świadkiem lub uczestniczenia w zdarzeniu z elementami zagrożenia życia, odniesienia poważnych ran, zagrożenia własnej integralności fizycznej lub innych osób”, a także „…reakcja zawierała strach, bezsilność lub przerażenie” (APA 1994), można stwierdzić, że zdecydowana większość osób badanych właśnie tak oceniła tamto wydarzenie. W pierwszych badaniach (1996 r.) aż 83,5% badanych uznało tamto doświadczenie jako poważne zagrożenie życia, a nawet sytuację bez wyjścia (33%). Charakterystyczne jest to, że w następnych badaniach (po 5 i po blisko 8 latach od wypadku) ocena wydarzenia zasadniczo nie uległa zmianie. W obydwóch wspomnianych badaniach około 3/4 respondentów nadal uważało, że było to wydarzenie poważnie zagrażające życiu, a zatem traumatyczne. Innym ważnym spostrzeżeniem płynącym z tych badań jest to, że mimo „traumatyczności” wydarzenia, wielu jego uczestników nie chciałoby „wymazać” tego faktu z własnego życiorysu. Tak sądzi około 38% badanych w 1999 r. i około 30% badanych w 2002 roku. Oznacza to, że po pierwsze – upływ czasu nie zmienia zasadniczo opcji widzenia tamtego wydarzenia, a po drugie – mimo ogromnego wstrząsu psychicznego, którego ci młodzi ludzie doznali, dla wielu uczestników tego wydarzenia jest to jednocześnie tak ważne przeżycie, że nie chcieliby się go pozbywać.