Ludzie mogą poruszać się po kole zmian spontanicznie

Omawiany model zmian okazał się użyteczny zarówno w badaniach empirycznych, jak i w praktyce klinicznej, terapii, poradnictwie, działalności profilaktycznej i edukacyjnej, wykazując swą wartość dla klientów i profesjonalistów poprzez dostarczenie pewnej struktury i wskazówek postępowania. Wprawdzie autorzy modelu zakładają, że ludzie mogą poruszać się po kole zmian spontanicznie (bez pomocy z zewnątrz) w efekcie rozmaitych zdarzeń życiowych, jednakże znajomość tendencji, emocji, czynników poznawczych i zachowań powiązanych z każdym z tych stadiów, umiejętność rozpoznawania ich i przewidywania, mogłaby znacznie ułatwić pokonywanie kolejnych etapów i uczynić je bardziej efektywnym. Każda z faz wiąże się bowiem z podejmowaniem specyficznych wyzwań, realizacją określonych zadań, a także wystąpieniem specyficznych zagrożeń. W praktyce psychologicznej ułatwienie ludziom dokonywania korzystnych zmian w stylu życia wiąże się z przyjęciem takiej formy pomagania, która nastawiona jest głównie na zmotywowanie klienta do działania. Sednem takiego, zindywidualizowanego podejścia jest przezwyciężenie problemu ambiwalencji wobec zmian. Zakłada się tu, że motywacja do zmiany pochodzi od klienta; nie jest przy tym „cechą osoby”, ale procesem fluktuującym, rozwijającym się w czasie; zidentyfikowanie i rozwiązanie problemu ambiwalencji jest tu zadaniem klienta; bezpośrednia presja ze strony osoby pomagającej nie rozwiąże problemu; styl pomagania jest „łagodny i dyskretny”, nastawiony na to, co wniesie klient, bez narzucania mu czegokolwiek. Relacja klient osoba pomagająca jest relacją współpracy, opartą na układzie partnerskim, a nie relacją dyrektywną.