Lęki znamienne dla urazu

To reakcje połączone z doznaniami, które spowodowały lub poprzedzały przeżycia traumatyczne. Takiego rodzaju lęki są charakterystyczne dla traumy dziecięcej. I tak na przykład, dziecko szykanowane przez nauczyciela matematyki może nabrać awersji do tego przedmiotu, mimo że nastąpiła zmiana nauczyciela na bardziej przychylnego dziecku. Podobnie doświadczenie traumatycznego zdarzenia w czasie jednego z obozów harcerskich może sprawić, iż jego uczestnik wystąpi z harcerstwa. Dość częste są także lęki prozaiczne, jak na przykład lęk przed samotnym przebywaniem w domu, przed pójściem do piwnicy, lęk przed ciemnością itp.; 3) Rekonstrukcja zachowań dotyczących sytuacji traumatycznych – to z kolei działania nastawione na odtwórcze odtwarzanie w czasie zabawy tych najbardziej drastycznych (tragicznych) chwil. Zachowania odtwórcze i towarzysząca im pozbawiona przyjemności „zabawa pourazowa” mogą występować jednorazowo lub też wielokrotnie powtarzać się, przy czym możliwe jest również doznawanie reakcji somatycznych. Przykładowo, dziecko poparzone w czasie pożaru może po całkowitym wyleczeniu odczuwać ból w miejscu poparzonym w chwilach nagłego wizualnego (obraz dużego ognia, widok pędzącego do pożaru wozu strażackiego) czy węchowego (swąd spalenizny) lub słuchowego (ryk syren alarmowych) zetknięcia się z bodźcami kojarzącymi się z doświadczoną traumą (np. podczas oglądania filmów dokumentalnych czy fabularnych o tematyce pożarniczej).