Kultury prymitywne

Według mitologii Indian Kalifornijskich – Plemię Mohawków do samobójstw zaliczało się poronienie, śmierć dziecka podczas porodu czy przed zawarciem małżeństwa przez rodziców. Za samobójstwo uznawano również tzw. „śmierć w zastępstwie”, czyli poświęcenie życia za kogoś innego, śmierć samobójczą związaną z obrzędami pogrzebowymi innych zmarłych. Zilboorg podaje, że w miarę rozwoju cywilizacji samobójstwo nabierało coraz bardziej egoistycznego charakteru. Stawało się rezygnacją z życia, ucieczką przed życiowymi trudnościami. Plemiona Eskimosów przyznają prawo do skrócenia swojego życia ludziom chorym, starym, zależnym od opieki innych. Wykazują zrozumienie dla nieszczęśliwie zakochanego, który skraca w ten sposób swoje cierpienie. Szczególnym przypadkiem uprawniającym do targnięcia się na swoje życie było zagrożenie rodziny śmiercią głodową. Północnoamerykańscy Indianie Irokezi potępiają samobójstwo. Uważają, że jest ono wyrazem tchórzostwa, czynem wbrew ludzkiej naturze, często przejawem agresji oraz atakiem wyrywającym duszę samobójcy z przeznaczonego jej w naturze miejsca. Okazywali oni potępienie dla mężczyzn, którzy odbierali sobie życie na polu walki, uciekając przed ewentualnymi torturami ze strony wroga. Samobójstwo takie traktowali jako ucieczkę przed odpowiedzialnością lub przed poniesieniem zasłużonej kary. Bardziej tolerancyjni w tym względzie byli dla kobiet, którym przyznawano moralne prawo do takiego rozwiązania w sytuacji uniknięcia przemocy, ucieczki przed hańbą czy zdradą.