Kultura Wschodu

Stosunek do śmierci samobójczej w wierzeniach ludów Wschodu, np. w Indiach również nie był jednolity. Wyznawcy Buddyzmu początkowo stanowczo potępiali samobójstwo jako jednoznacznie niegodzi- wy akt. Nauki głosiły, iż sposobem wyzwolenia się od udręki doczesne- go życia jest zmiana poprzez medytację stosunku do samego siebie oraz otaczającego świata. „W trakcie dalszego rozwoju tradycji buddyjskiej samobójstwo uznano za zgodne z drogą życiową świętego. Akty takie otaczano powszechnym szacunkiem. Budziły one również respekt wśród ludzi niezdolnych do aktów samore- zygnacji. Do samobójstw szczególnie aprobowanych w Azji Wschodniej zaliczano te, które „popełniane były z myślą o ratowaniu honoru lub podyktowane pragnieniem uzasadnionej zemsty”. W buddyzmie śmierć istoty żywej traktowana jest jako „powrót do duszy świata i daje możliwość przybrania nowej formy życia, istnienia – reinkarnacji”. W tym sensie śmierć samobójcza nie jest odebraniem sobie życia, ale sposobem przejścia z jednej jego formy w inną. Wiara w reinkarnację często skłaniała jej wyznawców do decyzji o śmierci przez samobójstwo. Dawała ona nadzieję na szczęście pozagrobowe, a wśród potomnych uchodziła za czyn chwalebny, akt odwagi i heroizmu. W niektórych podaniach mówi się, iż sam Budda zakończył swoje życie zabijając się.