Kryzys stanowi szansę na dokonanie konstruktywnych zmian w stylu życia,

Warunkiem jej wykorzystania jest uświadomienie sobie własnych systemów obrony i szkodliwych wzorców zachowań, rozpoznanie ich i zrozumienie znaczenia jakie ogrywają w naszym życiu. Tego typu wgląd we własne nawyki (w tym te przynoszące ulgę) to jednak zaledwie początek. Po okresie analizowania sytuacji i podjęciu decyzji o zmianie, potrzebny jest długotrwały wytężony wysiłek, systematyczna praca, samodyscyplina, konsekwencja i stanowczość działania, by określone rezultaty utrzymać. Zmiany sposobu spostrzegania, odczuwania i postępowania muszą być stopniowo i mozolnie harmonizowane z dotychczasowym sposobem pojmowania świata i życia. Trzeba tu porzucić nadzieję na nagłą „przemianę osobowości” (stylu życia) – rezygnacja z rutynowych sposobów zachowania i myślenia wymaga czasu, głównie dlatego, że rozwijały się one w czasie. Mogą minąć miesiące i lata, nim nowe zachowania zostaną utrwalone i wejdą na stałe w repertuar codziennych czynności (Oleś, 2000). Nadrzędnym problemem jest tutaj kwestia motywacji – otwartości na zmiany oraz woli ich wprowadzenia w życie, w tym też – wysiłku wkładanego w ich podtrzymanie. Na oba te aspekty (fazy) dokonywania konstruktywnych zmian w stylu życia: motywacyjny – prowadzący do sformułowania zamiaru (intencji) oraz wolicjonalny- służący realizacji planu działania i utrwalaniu nowych zachowań, zwraca uwagę Schwarzer (za Juczyński, 2001) w swym „procesualnym podejściu do działań zdrowotnych”.