Jaką postać przybierze kryzys zależy od cech samych wydarzeń

Właściwości kontekstu i predyspozycji osobowościowych, przede wszystkim jednak – od sposobu interpretacji przez podmiot jego zmieniającej się sytuacji życiowej. Ponieważ „osoba reaguje na zmiany stosownie do tego, jak je spostrzega i jakie nadaje im znaczenie”, dlatego też dopiero uchwycenie sensu, jaki przypisuje ona wydarzeniom życiowym i własnym doświadczeniom pozwala zrozumieć jej motywację i zmiany w zakresie osobistych przekonań, postaw, preferencji, sposobów zachowania. Wynika stąd, że wyjście z kryzysu, jego rozwiązanie wymaga „przemiany” w sposobie zachowania, przeżywania i interpretowania własnej osoby, swojego życia, świata, stawianych przed sobą celów, podejmowanych zadań i ról społecznych. Zmiany te stają się nie tylko warunkiem „ponownej adaptacji, przywrócenia zachwianej równowagi i dotychczasowego kształtu funkcjonowania”, mogą być także sposobnością do pełniejszego rozwoju danej osoby. Towarzyszące wystąpieniu kryzysu poczucie psychicznego dyskomfortu, doświadczany niepokój i cierpienie potraktować można jako objawy naruszenia dotychczasowego, „skostniałego” stylu życia („pękania skorupy”). Jako takie, mają one znaczenie nie tyle destrukcyjne, ile pozytywne, mobilizujące. Już same w sobie oznaczać mogą postęp, gdyż wskazują na załamywanie się zrutynizowanych sposobów zachowania, a to czyni osobę bardziej podatną na zmiany. Co więcej, stanowi nierzadko istotny impuls rozwojowy; może stymulować do poszukiwania nowych rozwiązań, nowych sposobów radzenia sobie i planów na przyszłość, nowych źródeł życiowej satysfakcji. W dalszej części artykułu spróbujemy pokazać szanse i zagrożenia, jakie niesie z sobą ten typ sytuacji kryzysowej oraz możliwości wspierania pozytywnych przemian stylu życia.