Interwencje kryzysowe

Chyba nie ma dnia by ktoś nie doświadczył urazu uczestnicząc w jakiejś katastrofie komunikacyjnej, zmagając się z żywiołem, stając się ofiarą molestowania seksualnego, brutalnego gwałtu, przemocy fizycznej czy psychicznej (tzw. mobbingu) lub jakiegokolwiek zdarzenia przysparzającego olbrzymich cierpień. Mimo tak wielu ofiar wciąż mało wiemy o sposobach skutecznej terapii rozwiniętego już zespołu stresu pourazowego. Dotyczy to w takim samym stopniu dzieci i dorosłych. Wiadomo jednak, że można znacznie zapobiec powstaniu peł- noobjawowego stresu pourazowego poprzez odpowiednio wczesną interwencję po zdarzeniu traumatycznym. Chodzi tu w szczególności o przeciwdziałanie rozwojowi trzech objawów, a mianowicie – lęku, odrętwienia psychicznego oraz skłonności do odtwarzania w przeżyciach doznanego urazu. Opinie znawców przedmiotu, jak i moja własna praktyka kliniczna wskazują, iż znacznie częściej i dotkliwiej doznawali ich pacjenci, wobec których podjęto późną interwencję, po upływie trzech i więcej miesięcy od krytycznego zdarzenia. Natomiast u pacjentów objętych wczesną interwencją sporadycznie dochodziło do rozwoju pełnopostaciowego stresu pourazowego. Oni też okazywali się bardziej podatni na oddziaływania terapeutyczne, szybciej wyzbywali się męczących dolegliwości i niezmiernie rzadko miały miejsce nawroty (reemisje) objawów.