Faza pozornego przystosowania się

Charakteryzuje się ona uruchomieniem różnych – często podświadomych – mechanizmów obronnych, zmierzających do deformacji istniejącej rzeczywistości. Do nich należy negacja, czyli zaprzeczenie faktu, że dziecko jest chore, co prowadzi do działań zastępczych i daje poczucie aktywnego przeciwstawiania się zaistniałej sytuacji (zmiana lekarza, szukanie ratunku za granicą itp.) Działania te, jakkolwiek pozytywne dla odczuć rodziców, są bardzo niebezpieczne dla dziecka, bo umożliwiają i usprawiedliwiają stratę najcenniejszego dla rozwoju dziecka czasu. Innym mechanizmem obronnym jest agresja zmniejszająca napięcie rodziców, ale niebezpieczna dla trwałości ich związku (wzajemne obwinianie się i rozbudowywanie poczucia winy). Często stosowanym mechanizmem obronnym jest „zamykanie się w domu wraz ze swoim nieszczęściem” celem uniknięcia kontaktów ze społeczeństwem spostrzeganym jako wrogim, a swoją drogą bywa ono rzeczywiście wścibskie i nietaktowne, co tylko jest niepotrzebnym „rozdrapywaniem ran”.
W stosunku do dziecka mogą być stosowane frustracyjne metody wychowawcze, będące wynikiem zaprzeczenia jego inwalidztwa, zwłaszcza gdy przybrało ono łagodniejszą formę.