Diagnoza zespołu stresu pourazowego

Podejmując się diagnozy stresu pourazowego należy pamiętać, iż podane w DSM-IV-R i ICD-10 kryteria oceny nie różnicują cech traumy według wieku, a są one nieco inne w przypadku dorosłych i dzieci. Zawarte w tych obu klasyfikacjach kryteria diagnostyczne zostały opracowane przede wszystkim na podstawie badań przeprowadzonych wśród osób dorosłych. Z pewnością znacznie łatwiej może przebiegać ocena skutków traumy u dorosłych niż u dzieci, gdyż szczególnie małe dzieci nie potrafią odpowiednio zwerbalizować swoich przeżyć. Wyklucza to zarazem możliwości przeprowadzenia szczegółowych, długich wywiadów. Inna trudność to ograniczenia metodologiczne, brak rzetelnego narzędzia samooceny pourazowego stanu psychicznego. Problemy diagnostyczne związane są również z ogromną różnorodnością stopniem skutków przeżyć urazowych. Zespołowi stresu post traumatycznego mogą towarzyszyć: przygnębienie, nasilony lęk, nad aktywność i zbytnie pobudzenie będące konsekwencją deficytów uwagi (ADHD), trudności natury wychowawczej, niepowodzenia szkolne, toksykomania, większa podatność na zachorowanie i dolegliwości somatyczne, obniżona tolerancja na stres, dysfunkcjonalna samowystarczalność (unikanie rówieśników, zamykanie się w kręgu spraw własnych), nadmierny pesymizm, nieśmiałość i wiele innych cech związanych z przechodzeniem przez kolejne fazy rozwoju (wiek przedszkolny, młodszy wiek szkolny, okres adolescencji) i zmianami osobowości.