Skraj dużego miasta

W dziewiętnastowiecznej Anglii energicznie przystąpiono do budowy zakładów dla obłąkanych – czerwonoceglastych gmachów wznoszonych na skraju każdego dużego miasta, i dzięki kontaktom amerykańskich i brytyjskich ekspertów od leczenia nietrzeźwości zainicjowano kampanię na rzecz wprowadzenia w Wielkiej Brytanii zinstytucjonalizowanej formy leczenia pijaństwa podobnej do modelu amerykańskiego. Znów zaproponowano rozwarstwienie usług – lecznice i sanatoria dla osób z klas bardziej uprzywilejowanych oraz zakłady dla ubogich. Pensjonariusze lecznic i sanatoriów mogli być przyjmowani na pobyt przymusowy, albo pozostawać tam na całkowicie dobrowolnych zasadach bez wstydu, że oddali się pod opiekę. Jednak w przypadku zakładów zamkniętych w grę wchodził tylko przymus. Celowość wprowadzenia ustawodawstwa dotyczącego pijaństwa została po raz pierwszy podniesiona w parlamencie w 1870 roku. Ustawa o nałogowych pijakach [Habitual Drunkard Act] weszła w życie w 1879 roku, wraz z dalszymi zaostrzonymi ustawami o pijaństwie z 1888 i 1889 roku. Każdą ustawę witano kolejno jako zwycięstwo brytyjskich organizatorów kampanii, choć żaden z tych środków nie został uznany za dostatecznie surowy w zakresie przewidzianego przymusu. W Anglii kampania na rzecz modelu zinstytucjonalizowanego była prowadzona przez Brytyjskie Towarzystwo ds. Badań i Leczenia Nietrzeźwości [British Society for the Study and Cure of Inebriety], założone w 1884 roku. Instytucja ta nie tylko skwapliwie skorzystała z nazwy Amerykańskiego Stowarzyszenia, lecz również wiernie naśladowała jego ideologię i retorykę. Śmiałość, z jaką szerzono i głoszono korzyści płynące ze zinstytucjonalizowanego lecznictwa, nie miała granic.