Rewizyta u Deana

Artykuł Marlatta zamieszczony w „American Psychologist” poświęcony był pamięci niedawno zmarłego D.L. Daviesa. Marlatt z uznaniem cytował Daviesa, a rozprawę z 1962 roku określił jako brzemienną w skutki. Nieznany Marlattowi pacjent, który był jednym z siedmiu słynnych pacjentów Daviesa, poddanych badaniom kontrolnym, został później przyjęty na oddział leczenia odwykowego w Królewskim Szpitalu Bethlem, placówce bliźniaczej do Szpitala Maudsleya. Szpitale Bethlem i Maudsley funkcjonowały w bliskiej łączności z Instytutem Psychiatrii, akademickiej odnogi całego klinicznego, edukacyjnego badawczego kompleksu uniwersyteckiego, i Krajową Służbą Zdrowia. Davies odszedł na emeryturę z uniwersytetu i Krajowej Służby Zdrowia w 1976 roku, lecz prawie do śmierci pozostał aktywną i powszechnie szanowaną osobistością, którą na kampusie Maudsleya przyjmowano z wielką atencją. W tym miejscu nie obejdzie się bez uwagi natury osobistej. Davies był konsultantem-psychiatrą, dla którego pracowałem po dołączeniu do zespołu młodszego personelu w szpitalu Maudsleya w 1959 roku. Z początkiem 1967 roku zostałem mianowany na stanowisko konsultanta na niedawno otwartym oddziale odwykowym w szpitalu Bethlem. Kiedy pacjent z eksperymentu Daviesa, który „wrócił do normalnego picia”, został w latach osiemdziesiątych ponownie przyjęty do szpitala Bethlem w celu leczenia problemów alkoholowych, trafił pod moją opiekę.