Popularne przekonania

W ostatnim zdaniu możemy właśnie przekonać się o tym, jaki wpływ na medyczne myślenie miały popularne przekonania – oto lekarz, który jako autorytetem podpiera się orędownikiem wstrzemięźliwości. W tym czasie pogląd, że nawet łyk alkoholu może być niebezpieczny dla zreformowanego pijaka, uporczywie głoszony przez ruch na rzecz wstrzemięźliwości, zyskał społeczną akceptację oraz – przynajmniej w krajach anglosaskich – został przyjęty przez pokaźną część środowiska lekarskiego. Od tamtej pory aż do początku lat sześćdziesiątych XX wieku we wszystkich rozprawach medycznych podkreślano, że abstynencja jest jedynym, medycznie wskazanym celem leczenia z alkoholizmu. W prasie specjalistycznej pojawiały się rozproszone raporty opierające się na niezbyt ścisłych obserwacjach, które sugerowały, że jest kilka przypadków osób nadużywających alkoholu, które postąpiłyby wbrew
oczekiwaniom i powróciły do umiarkowanego picia. Spostrzeżenia te nie naruszyły jednak konsensusu. Jak wspominaliśmy w rozdziale siódmym, książka Jellinka The Disease Concept of Alcoholism ukazała się w 1960 roku. Wydawało się, że stanowi naukową podbudowę konsensusu. Jellinek rozpoznał typ osoby pijącej w sposób problemowy, który określił „alkoholikiem typu gamma”; w przypadku takiego pijącego – jak twierdził – wszelki powrót do picia nieuchronnie na nowo wzbudzi pragnienie i spowoduje „utratę kontroli”.