Odważne początki leczenia nałogu alkoholowego

Myśl, że nadużywanie alkoholu może być czasami stanem zasługującym na pomoc medyczną, pojawiła się jako produkt uboczny osiemnastowiecznego oświecenia. W powietrzu unosił się duch racjonalizmu, wśród lekarzy zaczęło kiełkować przekonanie, że pijaństwo jest zachowaniem ludzkim zdeterminowanym przez zrozumiałe procesy, które można naprawić dzięki racjonalnej interwencji człowieka. Bóg wypadał z równania. Dwóch myślicieli-lekarzy można uznać za tych, którzy podłożyli podwaliny pod to przeformułowanie problemu. Jednym z nich był znamienity lekarz amerykański Benjamin Rush (1743- -1813), sygnatariusz Deklaracji Niepodległości. Drugim – szkocki lekarz Thomas Trotter (1760-1832), który miał za sobą okres służby w Marynarce Królewskiej jako lekarz wojskowy i był świadkiem bitwy z Francuzami o Dogger Bank. Tych dwóch lekarzy łączyło to, że podróżowali w młodości po Europie. Rush spędził jakiś czas, studiując na uniwersytecie w Edynburgu, natomiast Trotter tam właśnie zdobył swoje kwalifikacje lekarskie. Jak dotąd, nikt nie prześledził w pełni intelektualnych wpływów, które ukształtowały myślenie Rusha i Trot- tera o naturze zachowań związanych z alkoholem, wydaje się jednak, że obaj znali teorie psychologiczne wysunięte przez Davida Hume’a (1711-1776), edynburskiego filozofa i historyka cieszącego się ogromną sławą intelektualną, któremu odmówiono katedry uniwersyteckiej z powodu ateizmu.