Niestosowne zachowanie

Toczono jednak dysputy doktrynalne. Wielu dogmatyków uważało chorobową koncepcję pijaństwa i mówienie o „przemożnym pragnieniu picia” jako symptomie, za usprawiedliwienie niestosownego zachowania. Pewien odłam ruchu na rzecz trzeźwości uważał model chorobowy za odejście od potrzeby wyeliminowania alkoholu ze społeczeństwa. Niektórzy lekarze woleli potępić pijaka w ostrych słowach niż roztkliwiać się nad chorobą. Oto, w jaki sposób w 1902 roku dr Arthur Shadwell, lekarz związany z ruchem na rzecz trzeźwości, potępiał niebezpieczeństwo tkwiące jego zdaniem w tym, że pozwalano pijaństwo usprawiedliwiać stanem chorobowym:
Podstawowa choroba nie jest natury fizycznej, lecz moralnej… „Nieprzeparte pragnienie” to jedno z tych wyrażeń, którymi ludzie sami się odurzają… Każde pragnienie, któremu człowiek nie może się oprzeć, jest dla niego pragnieniem nieprzepartym – w tym sensie i pragnienie pijaka jest nieprzeparte. Nie opiera on mu się, ponieważ nie zabiera się do tego dostatecznie energicznie… redukowanie moralnej odpowiedzialności rozpustnika oznacza zachęcanie do występku. Doktor Shadwell zalecał „zdrowszy stosunek” do pijaków, którego przykładem miałoby być ostatnie przemówienie dr Wilsona, ówczesnego dyrektora szkockiego przytułku: Doktor Wilson… powiedział, że chciałby, aby w Ustawie o Nałogowych Pijakach, nim trafi ona do parlamentu, znalazł się przepis, który by przewidywał karę chłosty dla pijaków, wykonywaną pod odpowiednim i koniecznym nadzorem. Koncepcja dziedziczności w niczym nie pomogła pijakowi, lecz we wszystkim mu zaszkodziła. To drugie uczucie zmuszony był zagłuszyć piciem. Młody człowiek ulegający takim wpływom powinien być chłostany z całych sił, ilekroć weźmie alkohol do ust. Kolejną wymówką, którą pijacy ze skutkiem stosowali, był mit łaknienia alkoholu. Było to nadzwyczajne pragnienie… Pijacy byli zatwardziałymi próżniakami, których należało nauczyć pracować; byli kłamcami, oszczercami, wielkimi egoistami.