Niemożność oddychania

Należy również wspomnieć o metodzie stosowanej przez grupę amerykańskich badaczy pod kierunkiem dr C.H. Farrara. W 1968 roku w czasopiśmie „Behaviour Research and Therapy” [„Behawioralne Badania i Terapia”] opublikowali artykuł zatytułowany Punishment of Alcohol Consumption by Apneic Paralysis (Karanie spożywania alkoholu porażeniem ośrodka oddechowego). „Bezdech” oznacza „niemożność oddychania”; badacze ci po prostu wstrzykiwali swoim pacjentom suksametonium. Lek ten stosowany jest w narkozie, aby uzyskać całkowity paraliż mięśni, zatrzymać u pacjenta oddychanie i pozwolić działać przez pewien czas środkowi znieczulającemu. Jednakże pacjenci dra Farrara nie byli poddawani narkozie. Jego pomysł polegał na tym, że wstrzykiwano im narkotyk, następnie podawano szklaneczkę bourbona i kazano rozmyślać o przykrych doznaniach związanych z alkoholem. Wszystko było dokładnie zsynchronizowane, tak że kiedy tylko pacjenci poczuli zapach alkoholu, ustawała akcja oddychania. Leżąc w całkowitym paraliżu na kozetce, i czując nagle, że nie mogą oddychać, musieli przeżywać jedno ze swych najbardziej przerażających doświadczeń, które mało kto mógł znieść. Po trzydziestosekundo- wej przerwie rozpoczynano akcję reanimacyjną, a według badaczy całkowity bezdech „nie przekraczał 90 sekund”. Celem było wprowadzenie pacjentów w błędne przekonanie, że bezdech został spowodowany myśleniem o alkoholu i obecnością bourbona. Po dwunastu miesiącach nadal nie piło tylko dwóch z dziewięciu pacjentów.