Drobne artykuły

Sobellowie opublikowali swoje odkrycia w serii skrupulatnych drobiazgowych artykułów, kładąc raczej nacisk na obiektywizm niż umyślne wzbudzanie kontrowersji. W raporcie z 1976 roku, opierając się na rezultatach osiągniętych przez pacjentów w ciągu następnych dwóch lat, przedstawili wnioski, że badani, zachęcani do podjęcia próby realizacji celu kontrolowanego picia, po zrealizowaniu programu terapii behawioralnej, mają bardzo dużą szansę pomyślnego zrealizowania tego celu. Sobellowie pisali: Tylko badani leczeni według zasad IBT (Zindywidualizowanej Terapii Behawioralnej), której celem było kontrolowane picie, spożywali znaczące ilości alkoholu w sposób ograniczony, bezproblemowy w drugim roku przerwy i to właśnie oni mieli jednocześnie za sobą więcej abstynenckich dni niż osoby z pozostałych grup. Rezultaty tej specyficznej grupy eksperymentalnej rzeczywiście przedstawiały się dobrze zarówno w porównaniu do innych grup biorących udział w eksperymencie, jak i w kategoriach absolutnych. W ciągu sześciu miesięcy okresu kontrolnego grupa kontrolowanego picia (grupa IBT) „funkcjonowała dobrze” przez ponad 85 procent dni. Większość klinicystów potraktowałaby ten rezultat jako zdecydowanie pozytywny wynik w przypadku tego typu pijącego. Ponadto zasadnicze znaczenie miało to, że badania wykroczyły poza przypadkową obserwację kilku pacjentów ukierunkowanych na zachowanie abstynencji, którzy w trakcie eksperymentu postępowali jednak wbrew instrukcjom. Przeciwnie, w zamierzeniu badanie to miało wykazać, że większość alkoholików może odzyskać kontrolę nad piciem, jeśli stosowana terapia wyraźnie wspiera ten cel. Sobellowie nie sugerowali jednak, że terapia behawioralna stanowi panaceum albo oznacza powrót do normalnego picia, będącego priorytetowym celem w przypadku wszystkich osób pijących w sposób problemowy.