Alkoholizm

Bezpośrednia geneza tego ruchu w latach czterdziestych wiąże się częściowo z Krajową Radą ds. Alkoholizmu [National Council on Alcoholism – NCA], amerykańską świecką instytucją, która wróciła do koncepcji choroby jako środka zalegalizowania dostępu do leczenia, wzmacniającego ludzki wizerunek osoby pijącej w sposób problemowy. Ruch rozwijał się również dzięki rosnącemu sukcesowi Anonimowych Alkoholików, którzy wkrótce po rozpoczęciu swej działalności w latach trzydziestych przyjęli koncepcję choroby jako główny dogmat swej filozofii. (Anonimowi Alkoholicy są tematem rozdziału ósmego). Naukowa podbudowa nowej wersji dawnej teorii chorobowej przyszła tymczasem z Centrum Badań nad Alkoholem w Yale [Yale Center for Alcohol Studies], które zostało założone w 1942 roku na Uniwersytecie Yale w New Haven, w stanie Connecticut. Po zniesieniu prohibicji naukowe zainteresowanie problemami alkoholowymi prawie całkowicie wygasło w USA. Naukowcy, którzy założyli Centrum w Yale, zręcznie uniknęli ryzyka, że zostaną uznani za prohibicjonistów lub przeciwników alkoholu (co było wówczas stanowiskiem ogromnie niepopularnym i politycznie nie do utrzymania), od samego początku dając wyraźnie do zrozumienia, że alkoholizm – a nie alkohol – będzie głównym przedmiotem ich zainteresowania. To gwarantowało, że nie zrażą do siebie przemysłu alkoholowego.